Zuid Afrika, je bent oneerlijk..
Door: Lieza
Blijf op de hoogte en volg Lieza
22 Juni 2015 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Ik word wakker van de wekker, in mijn fijne Zuid Afrikaanse grote bed. Maandag, ook hier valt hij zwaar. Ik realiseer me dat mijn laatste stageweek is aangebroken en dat maakt de maandag nog ietsje minder fijn.
Gedoucht, ontbeten, schone kleren aan en op weg naar de realiteit. De zon is nog nergens te bekennen en de straat stroomt langzaam voller met verkeer. Dikke Porsches en oude Mazda’s sjeezen mij voorbij. Aan de overkant van de weg lopen mannen naar hun werk. Noem het snelwandelen, want deze mannen mogen blijkbaar niet te laat komen. Ik loop iets verder en kom daar de eerste prullenbak tegen. Een man staat met zijn hoofd gebogen in deze prullenbak, op zoek naar een weggegooid stukje brood of laatste slokje koffie. Ondertussen kijkt hij op straat of er nog een sigaretje ligt die hij misschien nog op kan roken. Zijn ogen kijken me aan als ik langsloop, ik staar voor me uit omdat ik me op zo’n moment ontzettend ongemakkelijk voel. Daar loop ik dan, gedoucht, ontbeten en met schone kleren.. Oneerlijke realiteit.
Drie stappen verder steken 4 mensen over in blauwe overals. Ze lopen naar een auto met een wagentje als aanhanger. Een wagentje zonder ramen en met een ronde deur zoals je die ziet bij hete ovens, wordt open gedaan. De 4 overals stappen zonder twijfel het karretje in en de ovendeur wordt gesloten. Gas erop en gaan.
Vervolgens staat er een rij kliko’s op de stoep. Bij iedere kliko staat iemand gebogen. Ook deze mensen zijn op zoek naar iets eetbaars. Naast hen staat hun huis. Een tas met spullen met daarnaast een kleed. Ook hier probeer ik mijn ogen vanaf te houden. Ook weer voel ik me ongemakkelijk. Arme mensen, letterlijk én figuurlijk.
En dan loop ik de trap op naar school. Om me heen spelen kinderen in uniform en liggen hun tassen met volle lunchboxjes in een hoekje. Spelend met knikkers, wachtend op wat ze vandaag weer zullen leren. Wat zouden de mensen die ik vanmorgen zag graag hier zijn geweest. Wat zouden zij hun kinderen hier graag naartoe willen brengen..
De straatkinderen die ik in de afgelopen 2 maanden ben tegengekomen schieten door mijn hoofd. Muziek maken met een flesje steentjes, zingend op straat om maar aan geld of eten te komen. De puppyogen die me aankijken en de handjes gebogen als een kommetje, hoe kan ik deze kinderen toch voorbijlopen. Het enige wat je kan doen is hen eten geven, geen geld want dat komt helaas niet goed terecht. Weer zoiets oneerlijks..
Ik ga verder met de orde van de dag. Deze week is er een nieuwe leerkracht in mijn klas omdat mijn stagebegeleidster op uitwisseling is naar Manchester. Deze vrouw heeft humor, maar geeft op dezelfde manier les als mijn stagebegeleidster. Ze kauwt de sommen voor, laat de leerlingen net zo lang proberen tot ze in huilen uitbarsten omdat ze niet begrijpen wat ze moeten doen en zucht en steunt omdat ze zo vervelend zijn. Ik probeer er het mooie maar van in te zien, al is dat soms best moeilijk. Deze leerlingen werken allemaal op hetzelfde niveau, er wordt niet gekeken naar ‘verkeerde’ prikkels, vind je het gek dat sommige vervelend worden? Ik probeer de tranen voor te zijn door wat extra uitleg te geven aan de leerlingen die geen idee hebben wat ze moeten doen, ik probeer onze perfectionist en betweter een beetje in te dimmen door te luisteren naar zijn verhaal en ondertussen vragen te stellen die hem tot denken zetten, ik corrigeer er een paar op de verkeerde pennengreep en ik deel een overvloed aan complimentjes uit omdat ze deze bijna niet ontvangen.
Aan het eind van de dag gaan alle leerlingen weer met een rugzak vol naar huis. De leerkracht belooft mij om morgen wat beter voorbereid te zijn. Slim plan, dacht ik bij mijzelf. Morgen staan er voor mij ook een paar lesjes op de planning dus ook ik zal vandaag aan de voorbereiding moeten werken. Ik ben benieuwd wat deze leerkracht morgen in petto heeft!
Onderweg naar huis rijden er verschillende ‘werkauto’s’ voorbij. In Zuid Afrika is het dus normaal dat mensen gewoon in de laadbak zitten. Ik kijk er iedere keer weer van op. Deze laadbakken zitten meestal propvol met bijvoorbeeld tuinafval, en daarbovenop vind je de tuinmannen. Vaak hangen ze over de reling en roepen ze mensen na, stelletje Popiejopie’s.. Ook dit doet me weer denken aan een bijzonder en oneerlijk voorbeeld. Wanneer je auto rijdt moet je altijd zorgen dat de deuren op slot zitten. Bij veel stoplichten staan namelijk dakloze mensen die je auto zomaar kunnen binnenvallen. Zodra we aan komen rijden bij een stoplicht check je dus automatisch of je deur wel op slot zit. Ongemakkelijk en geschrokken van mijn eigen gedachten doe ik dit dan ook. Deze mensen proberen spullen te verkopen, smeken je om geld of lopen dronken over straat te dwarrelen.
Ze slapen op plekjes uit de wind, tegen garagedeuren, in hoekjes, ’s avonds vind je ze echt overal. Ook bij onze garagedeur liggen iedere avond minimaal 2 mensen.
En nu zit ik hier, achter mijn laptop met een kopje thee. Een fantastisch weekend achter de rug met een roadtripje door Stellenbosch en Franschhoek, een bezoek aan World of birds en de zonsondergang op Signal Hill. Wat heb ik toch een fijn leven. De natuur maakt me mega gelukkig, de mensen zetten mij hier met beide voeten op de grond en ikzelf leer iedere dag een beetje bij. Over de wereld, over mensen, en over mijzelf.
xxx Lieza
Gedoucht, ontbeten, schone kleren aan en op weg naar de realiteit. De zon is nog nergens te bekennen en de straat stroomt langzaam voller met verkeer. Dikke Porsches en oude Mazda’s sjeezen mij voorbij. Aan de overkant van de weg lopen mannen naar hun werk. Noem het snelwandelen, want deze mannen mogen blijkbaar niet te laat komen. Ik loop iets verder en kom daar de eerste prullenbak tegen. Een man staat met zijn hoofd gebogen in deze prullenbak, op zoek naar een weggegooid stukje brood of laatste slokje koffie. Ondertussen kijkt hij op straat of er nog een sigaretje ligt die hij misschien nog op kan roken. Zijn ogen kijken me aan als ik langsloop, ik staar voor me uit omdat ik me op zo’n moment ontzettend ongemakkelijk voel. Daar loop ik dan, gedoucht, ontbeten en met schone kleren.. Oneerlijke realiteit.
Drie stappen verder steken 4 mensen over in blauwe overals. Ze lopen naar een auto met een wagentje als aanhanger. Een wagentje zonder ramen en met een ronde deur zoals je die ziet bij hete ovens, wordt open gedaan. De 4 overals stappen zonder twijfel het karretje in en de ovendeur wordt gesloten. Gas erop en gaan.
Vervolgens staat er een rij kliko’s op de stoep. Bij iedere kliko staat iemand gebogen. Ook deze mensen zijn op zoek naar iets eetbaars. Naast hen staat hun huis. Een tas met spullen met daarnaast een kleed. Ook hier probeer ik mijn ogen vanaf te houden. Ook weer voel ik me ongemakkelijk. Arme mensen, letterlijk én figuurlijk.
En dan loop ik de trap op naar school. Om me heen spelen kinderen in uniform en liggen hun tassen met volle lunchboxjes in een hoekje. Spelend met knikkers, wachtend op wat ze vandaag weer zullen leren. Wat zouden de mensen die ik vanmorgen zag graag hier zijn geweest. Wat zouden zij hun kinderen hier graag naartoe willen brengen..
De straatkinderen die ik in de afgelopen 2 maanden ben tegengekomen schieten door mijn hoofd. Muziek maken met een flesje steentjes, zingend op straat om maar aan geld of eten te komen. De puppyogen die me aankijken en de handjes gebogen als een kommetje, hoe kan ik deze kinderen toch voorbijlopen. Het enige wat je kan doen is hen eten geven, geen geld want dat komt helaas niet goed terecht. Weer zoiets oneerlijks..
Ik ga verder met de orde van de dag. Deze week is er een nieuwe leerkracht in mijn klas omdat mijn stagebegeleidster op uitwisseling is naar Manchester. Deze vrouw heeft humor, maar geeft op dezelfde manier les als mijn stagebegeleidster. Ze kauwt de sommen voor, laat de leerlingen net zo lang proberen tot ze in huilen uitbarsten omdat ze niet begrijpen wat ze moeten doen en zucht en steunt omdat ze zo vervelend zijn. Ik probeer er het mooie maar van in te zien, al is dat soms best moeilijk. Deze leerlingen werken allemaal op hetzelfde niveau, er wordt niet gekeken naar ‘verkeerde’ prikkels, vind je het gek dat sommige vervelend worden? Ik probeer de tranen voor te zijn door wat extra uitleg te geven aan de leerlingen die geen idee hebben wat ze moeten doen, ik probeer onze perfectionist en betweter een beetje in te dimmen door te luisteren naar zijn verhaal en ondertussen vragen te stellen die hem tot denken zetten, ik corrigeer er een paar op de verkeerde pennengreep en ik deel een overvloed aan complimentjes uit omdat ze deze bijna niet ontvangen.
Aan het eind van de dag gaan alle leerlingen weer met een rugzak vol naar huis. De leerkracht belooft mij om morgen wat beter voorbereid te zijn. Slim plan, dacht ik bij mijzelf. Morgen staan er voor mij ook een paar lesjes op de planning dus ook ik zal vandaag aan de voorbereiding moeten werken. Ik ben benieuwd wat deze leerkracht morgen in petto heeft!
Onderweg naar huis rijden er verschillende ‘werkauto’s’ voorbij. In Zuid Afrika is het dus normaal dat mensen gewoon in de laadbak zitten. Ik kijk er iedere keer weer van op. Deze laadbakken zitten meestal propvol met bijvoorbeeld tuinafval, en daarbovenop vind je de tuinmannen. Vaak hangen ze over de reling en roepen ze mensen na, stelletje Popiejopie’s.. Ook dit doet me weer denken aan een bijzonder en oneerlijk voorbeeld. Wanneer je auto rijdt moet je altijd zorgen dat de deuren op slot zitten. Bij veel stoplichten staan namelijk dakloze mensen die je auto zomaar kunnen binnenvallen. Zodra we aan komen rijden bij een stoplicht check je dus automatisch of je deur wel op slot zit. Ongemakkelijk en geschrokken van mijn eigen gedachten doe ik dit dan ook. Deze mensen proberen spullen te verkopen, smeken je om geld of lopen dronken over straat te dwarrelen.
Ze slapen op plekjes uit de wind, tegen garagedeuren, in hoekjes, ’s avonds vind je ze echt overal. Ook bij onze garagedeur liggen iedere avond minimaal 2 mensen.
En nu zit ik hier, achter mijn laptop met een kopje thee. Een fantastisch weekend achter de rug met een roadtripje door Stellenbosch en Franschhoek, een bezoek aan World of birds en de zonsondergang op Signal Hill. Wat heb ik toch een fijn leven. De natuur maakt me mega gelukkig, de mensen zetten mij hier met beide voeten op de grond en ikzelf leer iedere dag een beetje bij. Over de wereld, over mensen, en over mijzelf.
xxx Lieza
-
22 Juni 2015 - 18:06
Klarissa:
Wat schrijf je het toch weer mooi! Succes met je laatste stageweek schatje! ❤️ -
22 Juni 2015 - 19:25
Marlou:
Supermooi geschreven lies!! -
22 Juni 2015 - 20:40
Sjanie Pellegrom:
He lieve Lies,
Wat een schitterend verhaal weer, maar 1 met 2 kanten, zoals je dat zo mooi verwoord.
Even zijn we ook weer in Zuid Afrika.
Geniet lekker verder, een ervaring om nooit te vergeten.
We zijn trots op je.
Liefs
Gijs en Sjanie -
22 Juni 2015 - 22:39
Jenny:
Jee wat een verhaal weer... Herinner me ook sterk deze situaties lieza, helaas the real world, niet eerlijk verdeeld... Maar we moeten er mee door.. Deze situaties zullen niet veranderen niet door mij of door jou of een ander helaas... Fijn dat je t zo goed hebt daar goede ervaring voor je. Veel plezier nog lieverd, take care -
22 Juni 2015 - 23:51
Marleen:
Heel erg mooi verwoord en geschreven Lieza! Ben trots op je! Succes en sterkte deze laatste stageweek! Dikke kus! -
23 Juni 2015 - 09:14
Gusta Van Den Dool:
Mooi inkijkje in jouw leven daar in Zuid-Afrika. Nog veel plezier. Grt Gusta
-
23 Juni 2015 - 10:01
Ans:
Lieve Lieza
Jammer dat je reis/avontuur voorbij is. Ik vond het erg leuk om je verslag te lezen. Als je zin hebt ( en tijd!!), kom je dan een keer in mijn klasje kijken in Leerdam?
Goede reis terug en dikke klapzoen!
Ans
-
23 Juni 2015 - 13:36
Ruud:
Lieza, mooi verhaal man! Heel mooi geschreven! Geniet er nog even goed van, voor je het weet ben je weer terug...
-
25 Juni 2015 - 21:48
Tante Piny En Ome Henk:
dag juf Lieza,
Kind je moet schrijfster worden....
Wat een indruk maakt dit verslag op ons!
Wat kom jij staks weer in een andere wereld!
Deze periode "you never forget"
Liefs van ons!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
